ดวงตะวันไม่เคยกลบลบหนีหาย แต่ยังฉายอยู่ทั่วไปทุกแห่งหน
แต่ตัวฉันมันมองต่ำช้ำกมล แม้เบื้องบนยังมีแสงทีแรงไกล
จมอยู่กับรอยอดีตที่มืดมิด กับชีวิตที่ผิดหวังแต่ครั้งไหน
มิเคยโผล่มองหาแสงที่รำไร เพราะหัวใจมันไขว่คว้าแต่กาลกลืน
ทุกรอยแผลที่กระหน่ำซ้ำหลายหน แต่ต้องทนด้วยดวงจิตมิคิดฝืน
เหมือนหัวใจถูกเผาไหม้ด้วยไฟฟืน ไม่อยากตื่นกับวันใหม่ที่ใกล้มา
อยากจะฝังความทรงจำให้มืดมิด ไม่อยากคิดกับอาทิตย์ที่ใฝ่หา
อยากจะย้อนผ่านกาลห้วงเวลา แล้วลืมตากับวันใหม่ให้แสงนวล
ทำได้เพียงรอใครด้วยใจหวัง พอประทังให้ดวงจิตได้คิดหวล
ให้มีแรงเดินโซพร้อมโซ่ตรวน มิอยากด่วนจากไปด้วยใจคอย
หากเธอเห็นเช่นค่าในตัวฉัน ที่นับวันรอเธอมาให้เอื้อมสอย
เหมือนดั่งแสงตะวันฉายส่องใจลอย แล้วปลดปล่อยให้ฉันรัก อย่างมั่นคง
Blues+
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
