ผ่านวัยเด็ก เล็กไป ได้แต่เล่น
ทะโมนเผ่น ผาดโผน กระโจนเข้า
โดดน้ำหนอง คลองนา พาซึมเซา
แม่ไล่เอา ไม้ฟาด ขยาดนัก
ไม่เคยถึง สามวัน หันเล่นใหม่
ยิงกาไก่ ไล่นก อกแทบหัก
จับจิ้งเหลน จิ้งก่า แม่ด่าชัก
มิเคยพัก ตักปลา มากัดกัน
เป็นวัยที่ ดีแท้ แค่เด็กน้อย
ไม่ต้องคอย ต้องคิด จิตสุขสันต์
แค่กินอิ่ม นอนหลับ ไปวันวัน
สมองนั้น ไม่ต้องใช้ ให้เหนื่อยเลย
เข้าวัยเรียน เขียนขีด ผิดคาดใหญ่
จากอกพ่อ แม่ไป นะใจเอ๋ย
ต้องตรากตรำ ทำงานหนัก ชักไม่เคย
แลกอาหาร ทานเอย เปรยให้ฟัง
จบป.ตรี มาได้ ด้วยใจสู้
ไม่สวยหรู หรอกชีวิต จิตแทบคลั่ง
เดินหางาน รองเท้าขาด อนาจจัง
ประหยัดตังค์ ทุกสลึง ที่พึงมี
เพื่อชื้อข้าว มาม่า มาเก็บไว้
หางานไป ได้ทำ ประจำที่
กว่าเงินเดือน จะออก กรอบสิ้นดี
เล่าสามปี ไม่หมด รันทดเกิน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
