[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นิทานอีสปคำกรอง
   ๓.
คนชั่วไม่มีที่อยู่

๑.
   อันโฉดชนชั่วช้า      เกเร
เช้าค่ำสำมะเล         ไป่สิ้น
ใจทมิฬหยาบฉลเล่ห์         ร้ายยิ่ง
จินต์เร่าระวิงดิ้น         เรื่องร้อนลำพองพาลฯ

๓.
   กาลครั้งหนึ่ง คนพาล สันดานหยาบ      คึกคะนอง จ้วงจาบ ไม่รู้สิ้น
ลำพองจิต เราะร้าย อยู่อาจิณ            ใครยลยิน ระอา ไม่ผินมอง
   มาวันหนึ่ง ฤทธิ์พาล พลั้งมือฆ่า           ถึงเขาม้วย มรณา สยดสยอง
ไม่อนาทร ว่าใคร น้ำตานอง            กระหยิ่มย่อง ไม่ใช่ เรื่องกงการ
   ฝ่ายผู้ตาย เลือดเชื้อ และเครือญาติ       ผูกอาฆาต เคืองขุ่น คิดประหาร
ฆ่าตกตาย ตามกัน ลั่นสาบาน         แล้วยกพวก หมดบ้าน ตามกันมา
   เจ้าคนพาล รู้ข่าว เขาหมายหัว      เกิดนึกกลัว หนีเตลิด เร้นราวป่า
ด้วยเกเร ญาติมิตร ไม่นำพา            ช่วยอีกฝ่าย ตามหา หมายคร่ากุม
   หนีซ่อนป่า อนิจจา นักเลงโต         เจอะสิงโต ตกใจ ปีนไพรพุ่ม
เลือกต้นเหมาะ ใบดก หมายหลบมุม          เจอะงูใหญ่ เงียบซุ่ม พันกิ่งรอ
   เจ้าคนพาล ลานลน ขนหัวลุก         ฉุกละหุก เภทภัย ทุกทิศจ่อ
โดดลงน้ำ ทันใด ข้างไผ่กอ             ปะจระเข้ ขม้ำพ่อ ม้วยชีพเอยฯ

๓.
   คตินิทาน เรื่องนี้ ท่านสอนว่า
อันคนพาล หยาบช้า สันดานชั่ว
ไร้ญาติมิตร ใครเมิน ไม่พันพัว
แม้แผ่นดิน ซุกหัว ไม่มีเอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“คนชั่วไม่มีแม้แต่แผ่นดินจะอยู่ ไม่ว่า ณ ที่แห่งใด”

สนอง เสาทอง
อินทามระ 10
3 เมษายน 2556