เฝ้าเก็บเกี่ยว ดอกไม้ ที่ปลายรุ้ง
เพื่อหมายมุ่ง ส่งไป ยังปลายฟ้า
พยายาม ถามไถ่ ตลอดมา
คนไกลตา อย่าหวั่น ฉันห่วงใย
แม้เวลา พาให้ เราไกลห่าง
แม้ความต่าง ขวางอยู่ ยังสู้ไหว
ความเดียวดาย ครอบคลุม เกาะกุมใจ
แต่ฤทัย รักมั่น ฝันเคียงเธอ
ได้ข่าวมา ว่าคนไกล นั้นไร้สุข
ใจเจ็บจุก จริงหนอ ท้อนักเอ่อ
อยากไปหา ยาใส่ ใคร่ปรนเปรอ
บีบนวดเธอ ให้คลาย หายเร็วพลัน
แต่เพราะขอบ ฟ้ากั้น ฉันจึงได้-
ส่งแรงใจ มาถึง อย่าพึ่งหวั่น
ฝากสุนทร พร่ำพรอด ยอดชีวัน
ความเจ็บนั้น สลาย มะลายลง
คืนสุขสันต์ เหมือนเก่า อย่าเศร้าโศก
ลมโบยโบก คือฉัน นั้นประสงค์
มอบห่วงใย ใส่ซึ้ง ตรึงมั่นคง
ถ้อยพจน์ตรง ส่งถึง ก้นบึ้งใจ
๑๗/๐๔/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
