[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นิทานอีสปคำกรอง
   ๑.

หมาป่ากับหัวกะโหลกมนุษย์

๑.
   หมาป่าเร้นเถื่อนถ้ำ      ไพรวนา
เทียวล่าเนื้อปูปลา         อิ่มมื้อ
เพียงมนุษย์แกว่นฤทธา         เจ้ากริ่ง กลัวนา
ฉลเล่ห์ปัญญายื้อ         แล่เนื้อเถือหนังฯ

๒.
   กาลครั้งหนึ่ง หมาใหญ่ อยู่ไพรเถื่อน      ไม่แชเชือน เที่ยวล่า สรรพสัตว์
หนูกระรอก กระต่าย ปรี่เข้ากัด         มังสาเนื้อ เขี้ยวฟัด ลิ้มโอชา
   หมาป่านั้น กลัวมนุษย์ สุดเล่ห์ร้าย      ศาสตราวุธ เทียวไล่ อำมหิตฆ่า
แล่เถือเนื้อ ถลกหนัง ไร้เมตตา            สุนัขป่า จึงเลี่ยง หลบไกลคน
   มาวันหนึ่ง หิวโซ ออกล่าเหยื่อ         ลำบากเหลือ อาหาร ช่างขัดสน
จึงเลาะเลี้ยว ละเมาะ ใกล้บ้านคน         ในตำบล อันตน ไม่คุ้นชิน
   เจอกะโหลก มนุษย์ เขรอะดินพื้น      ให้ตระหนก หวาดตื่น ใจส่ำดิ้น
ด้วยฤทธา เล่ห์มนุษย์ เคยยลยิน         ใจเจ้าถวิล เภทภัย อาจกรายเยือน
   จึงด้อมด้อม ย่องวน อยู่หลายเที่ยว      ทั้งแลหน้า หลังเหลียว ระแวงเถื่อน
กะโหลกนั้น ตั้งนิ่ง ไม่ติงเตือน            ก้าวขยับเคลื่อน เข้าใกล้ นาสิกดม
   เมื่อมั่นใจ กะโหลก นั้นตายแน่         ไร้ฤทธี ตอแย โอหังข่ม
จึงใช้เท้า เขี่ยเล่น สนานอารมณ์            แสนสุขสม กระหยิ่ม พลางรำพัน
   เจ้ามนุษย์เอ๋ย เคยใหญ่ เทียวไล่ล่า      ทั้งผองข้า สรรพสัตว์ ทั่วไพรสัณฑ์
ด้วยปัญญา ปราดเปรื่อง เล่ห์อนันต์         ในสักวัน แน่แท้ เจ้าวายวาง
   ยามสิ้นชีพ แน่นิ่ง กองจมพื้น         ไหนศาสตรา พร้าปืน เคยอวดอ้าง
ไหนปัญญา เล่ห์คิด กลอำพราง         ในสุดท้าย เสื่อมร้าง ฤทธิ์ร้ายเอยฯ

๓.
   คตินิทาน นี้สอน ท่านสอนว่า
ยามไร้บุญ วาสนา อำนาจหน
ก็ไร้สิ้น คนเกรง ใครกลัวตน
อย่าเป็นคน ยึดหลง อำนาจเอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ยามเมื่อหมดบุญอำนาจวาสนา คนที่เคยเกรงกลัวเราก็ไม่เกรงกลัวอีกต่อไป”


สนอง เสาทอง
อินทามระ 10
1 เมษายน 2556