คงเป็นเพราะบุพเพให้มาพบ
จึงประสบเนื้อนวลจวนหน้าหนาว
ในคืนที่ไร้เดือนเกลื่อนดวงดาว
สุขทุกคราวจากรักที่ปักรอย
คงเป็นบุญวาสนามานอนเนื่อง
รักฟูเฟื่องกลมเกลียวเพียงเกี่ยวก้อย
สมกับนับวันคืนที่รอคอย
ยามฝนปรอยคอยเธอที่ริมทาง
แสนดีใจได้พบประสบพักตร์
สุดที่รักเดินควงอยู่เคียงข้าง
มิเคยคิดเสียใจหรือใยจาง
เพราะน้องนางคือดวงจันทร์ในดวงใจ
“ไพร พนาวัลย์”