สิ่งมีค่า

อันกงกรรม..กงเกวียน..ที่เวียนว่าย มีเกิดตาย..มลายสิ้น.อินทรีย์สาร

เมื่อเวลา..เดินหน้า..ทุกครากาล ไม่อาจต้าน..ความชรา..ที่คร่าไป

ครั้นบางคน..ลุ่มหลง..พะวงทรัพย์ เคลิบเคลิ้มหลับ..กับเงินทอง..ของเครื่องใช้

หวังประโยชน์..ที่เด่น..เห็นไม่ไกล โลมหลงใหล..ในสิ่งที่..มองเห็นจริง

เชื่อรูปลักษณ์..ประจักรให้..เห็นเบื้องหน้า เชื่อสายตา..มองเงินตรา..ไม่อยากทิ้ง

นาฬิกา..หมุนทางขวา..คือเรื่องจริง ไม่หยุดนิ่ง..เวลายิ่ง..วิ่งไม่คอย

ใคร่ครวญคิด..สักน้อยนิด..อย่าปิดกั้น ว่าสักวัน..สังขารนั้น..ต้องเสื่อมถอย

จะมัวทวง..ห่วงสมบัติ..หลุดเลือนลอย หรือควรปล่อย..สักน่อยนิด..คิดสุญทาน

คุณทรัพย์..เมื่อรับมา..ก็หมดไป แต่น้ำใจ..ไม่มีวัน..บั่นทอนหาร

จะตราตรึง..ซึ้นในใจ..ตลอดกาล ตราบชั่วนาน..ก็มีค่า..กว่าเงินทอง

คิดดูเถิด..ได้เกิดมา..บนโลกแล้ว จะหลงแวว..วับเพชรนิล..ดิ้นฉลอง

หรือจะให้..ด้วยน้ำใจ..ไม่ไตร่ตรอง ถึงจะต้อง..มรณา..ก็น่าจำ

คุณอาจเชื่อ..ในสิ่งที่..ดีเด่นชัด คุณอาจวัด..คุณค่าคน..ที่รวยร่ำ

แต่สิ่งที่..ใครไม่เห็น..คือเวรกรรม ที่จะทำ..นำคุณสู่..อเวจี

ไม่จำเป็น..ต้องเชื่อ..เรื่องนรก รู้แก่อก..ว่าเกิดมา..ในชาตินี้

เราควรมา..ให้ทานธรรม..ทำความดี ชั่วชีวี..ไม่เสียที..ที่เิกิดมา