๐แม้ยังเยาว์เชาว์ลักษณ์ประจักษ์แจ้ง
ศัพท์แสดงคุณคุปต์อุปถัมภ์
ความสามารถฉลาดล้วนสำนวนคำ
พจน์พรมพรำพี่เพลินเจริญใจ
๐พบพลายเผือกเพียงหนึ่งเมื่อถึงชัฏ
แจ่มจรัสโชคเรืองกระเดื่องใส
พบนารีกวีกานท์บ้านกลอนไทย
ย่อมยิ่งใหญ่ยศกว่าคชาธาร
๐จึงนิยมเยินยอต่อกระทู้
ยอดพธูเทพธิดาธนาสาร
ยอดยุบลมนตร์เฉลาเยาวมาลย์
จักโปรดปรานเปรมประกิตนิจนิรันดร์
อิอิอิ ท่านน้องพิมพ์อย่าหาว่าเว่อร์นะ แต่น้องเป็นspecial oneจริงๆ พี่เองก็ไม่ได้อยู่ในแวดวงกาพย์กลอนนะ แต่ตั้งแต่เกิดมาพี่ยังไม่เคยเจอใครที่อายุเท่าคุณน้องที่แต่งงานกวีนิพนธ์ได้แจ่มเท่านี้มาก่อนเลย ดีไม่ดีคุณน้องอาจมีความรู้เรื่องเหล่านี้มากกว่าใครก็เป็นไปได้
ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าคุณน้องยังรักษ์กวีนิพนธ์สม่ำเสมอแบบนี้ เมื่ออายุปูนพี่จะสุดยอดขนาดไหน
เอาล่ะทีนี้เมื่อยกยอแล้ว ก็ขอติชมตามโอกาสที่มอบให้ โดยมีเจตนาหวังดีต่อเพชรน้ำเอกคนนี้นะจ๊ะ
๑.น้องพิมพ์น่ะพิมพ์ศัพท์ผิดบ่อย
๒.จริงๆข้อนี้อาจจะไม่ใช่ปัญหาเพราะนักกลอนรุ่นปัจจุบันเห็นนิยมแบบนี้กันมาก แม้แต่ในเว็บบ้านกลอนไทยเราเอง แต่พี่เชื่อว่าท่านอาจารย์ที่เก่งรุ่นก่อนๆหรือแม้แต่ในนี้ก็ไม่ใคร่นิยม รวมทั้งพี่เองก็ยึดแนวทางนี้เป็นแบบอย่างมาตลอดเพราะพี่ยึดตำราที่มีอยู่เล่มเดียวเล่มบางๆของท่านช่อประยงค์
ตีพิมพ์ปี๒๕๑๒ แต่พี่ซื้อมาปี๒๕๓๘ ซึ่งอธิบายสัมผัสของวรรครับกับวรรคส่ง ดังนี้
-ปกติสัมผัสบังคับคือรับคำที่สามหรือห้า เช่น
"กลอนสุภาพหยาบเยาะเหมือนเปราะเหย้า อย่าดูเบาเบื้องบุราณว่านสยาม"
หรือ............................................. ใช้คำต่ำมอมเมาให้หมองหมาง"
วรรครับกับวรรคส่ง รับสัมผัสคล้ายๆกัน(ยกเว้นเสียงวรรณยุกต์ท้ายวรรค)
แต่น้องพิมพ์และอีกหลายท่านมักจะใช้สัมผัสสระคำสามแล้วก็สัมผัสกับคำสี่ไปด้วย
เช่น ไม่เคยคิดบิดเบือนว่าเพื่อนเบ่ง ถึงเพื่อนเก่งเคร่งครัดไม่ขัดขวาง
เก่งกับเคร่ง เหมือนที่น้องพิมพ์ชอบใช้ไง ตามตำราที่พี่ยึดถือเป็นแบบท่านเรียกว่าสัมผัสเกิน
แต่หัวข้อนี้มีมิตรบางท่านบอกว่าอนุโลมได้ ขึ้นอยู่กับอารมณ์กลอนและความไพเราะของกลอนนั้น
อันนี้น้องพิมพ์ลองพิจารณาดูเองนะจ๊ะ
แต่ถ้าใช้คำสามกับคำสี่เป็นสัมผัสอักษรท่านกลับว่าดี ซึ่งท่านสุนทรภู่ใช้วิธีนี้ในกลอนของท่านบ่อยแบบสม่ำเสมอเลย เช่น ถึงปากง่ามนามบอกบางกอกน้อย ยิ่งเศร้าสร้อยทรวงน้องดังต้องศร(จากนิราศวัดเจ้าฟ้า)
หรือ
โอ้แสนชื่นดั่งจะกลืนไว้กลางจิต. จะให้ปลิดเปลื้องรักเจียวฤๅนั่น(จากจันทโครบ)
หรือ
โอ้จำใจไกลนุชสุดสวาท จึงนิราศเรื่องรักเป็นอักษร(จากนิราศเมืองแกลง)
ประเด็นนี้พี่เองก็เฝ้าพิจารณามานานแล้วตั้งแต่หัดแต่งเมื่อปีกลาย แต่เห็นเพื่อนๆหลายคนนิยมเหมือนน้องพิมพ์ พี่ก็เลยชักไม่แน่ใจ แต่พอไปอ่านของเก่า ท่านก็กล่าวเหมือนพี่พิจารณ์นั่นแหละ น้องพิมพ์ลองคิดพิจารณาเองเน่อ พี่เองก็คงต้องศึกษาเพิ่มเติมไปอีก
ด้วยความคารวะในอักขระท่านน้องพิมพ์ทุกคำเน่อ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
