๐เมื่อแรกเริ่มร่ายรำฝึกพร่ำพจน์
ปฐมบทเบื้องต้นกระสนกระเสียร
มีมิตรบอกบางครั้งภวังค์เวียน
ดั่งแสงเทียนริบหรี่ไร้ที่ทอ
๐ฉันเข้าใจนัยนั้นบรรจบแจ้ง
ก็อยากแต่งกลับติดความคิดต่อ
มันตีบตันเพรงภาษณ์วาทลออ
ช่างทดท้อทรรศนะประพันธ์พิมพ์
๐เปิดพจนานุกรมผสมศัพท์
ก็ยังอับจนจ่อมไม่พร้อมจิ้ม
อ่านงานเขียนเปรียญปราชญ์พิลาสพริ้ม
ยังบ่อิ่มอรรถอันประชันชง
๐อ่านกลอนทองผองเพื่อนที่เฉือนฉาย
แม้นแพรวพรายพยุหะกระบวนหงส์
แต่ตนกลับกลุ้มเกล้ากลอนเบาลง
ช่วยชี้บ่งบอกทางสว่างที
(ปล.กระทู้นี้เกิดจากสาเหตุ สมองเริ่มตีบตัน คิดคำมาใส่ในกลอนยากขึ้นอีก ติดเพดาน ที่ถ้าพูดตามภาษาตลาดหุ้นเรียกว่ามีceiling จะฝ่าแรงต้านตรงนี้ยังไงดีน้อ)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
