ตะวันยอ แสงแล้ว ลับแนวป่า
ทั่วพนา เงียบงัน หวั่นไม่หาย
ลมโชยพัด สบัดมา พาเดียวดาย
คิดมิวาย คล้ายเหงา เข้าซุกทรวง
ตะวันคล้อย คอยเคลื่อน เลื่อนลงหล้า
กาลเวลา คลาไคล ไกลสุดสรวง
แต่ตัวเรา เฝ้าเดิน เพลินลมลวง
ตกติดห้วง บ่วงกรรม ช้ำชาชิน
มองหนทาง ข้างหน้า หนาเจ็บปวด
เหมือนโดนหวด ด้วยแส้ ดวงแดดิ้น
กระเสือกสน ปีนป่าย ระอายจินต์
คงสูญสิ้น ภินท์พัง ดั่งที่เคย
คิดไม่ตก อกฉัน ในวันนี้
ไร้พื้นที่ แอบอุ่น พ่อคุณเอ๋ย
รักแรกร้าง ต่างวัย ไม่ชื่นเชย
ไฉนเลย จักสมหวัง ดังต้องการ
แม้เจ็บแปลบ แสบแสน แน่นสี่ห้อง
จักประคอง กายใจ ให้พ้นผ่าน
ถึงช้ำฟก หมกไหม้ ในดวงมาน
ยังซมซาน หารัก ภักดิ์มั่นคง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
