.jpg)
เพราะฉันไม่เคยรู้ซึ้งถึงความหมายลึกล้ำของชีวิต
ฉันไม่ต้องการดอกไม้เลอค่าใดๆ
เพียงดอกหญ้าที่แกว่งไกวในสายลม ก็งดงามเกินพอ
โปรดอย่าเอ่ยถามนามของฉันเลย
เพราะฉันไม่เคยล่วงรู้ว่า แท้จริงแล้วฉันเป็นใคร
เพียงเมื่อแสงแห่งอรุณทอแสงอันอ่อนโยน
ฉันก็สั่นสะท้านในตัวตนอันอ่อนไหว
หากจานข้าวของวันนี้เต็มเปี่ยม
ฉันก็จะลิ้มรสด้วยความรู้สึกอันล้นปรี่
และไม่ว่าพรุ่งนี้ จะมีแสงจันทร์หรือไม่
ฉันก็อาจหวั่นไหว กับความงามของท้องฟ้าอันมืดมิด
ปล่อยให้ฉันเดินไปโดยไร้จุดหมายเถิด
ไม่จำต้องบอกว่า ปลายทางของฉันอยู่ที่ใด
ฉันเพียงแต่เดินไปทีละก้าว
และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิต
*****
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
