เวลางานเป็นกระโถนโดนเตะทั่ว
นอกงานมั่วเรื่องคนอื่นยื่นหยิบใส่
เคยถามฉันเวลาว่างหรืออย่างไร
เคยเข้าใจความเหนื่อยล้าว่าฉันมี
ฉันไม่อยากทำอะไรใครคิดมาก
ฉันลำบากมารยาทไม่อาจหนี
ฉันเก็บซ่อนอ่อนล้าไว้ในท่าที
ฉันยินดีทั้งที่เบื่อเหลือระอา
ไม่อาจบอกเป็นอย่างไรใครรับรู้
เก็บเงียบอยู่ข้างในทรวงปวงปัญหา
งานมากมายหลายประเด็นเช้าเย็นมา
ไม่สร่างซาลดน้อยลงคงประดัง
เมื่อหัวโขนถูกโยนครอบมอบมาให้
มิเต็มใจก็ต้องรับจับเชิดตั้ง
ทุกย่างก้าวไม่อาจลองต้องระวัง
ความคาดหวังคนอื่นคิดสักนิดเรา
แต่ละวันไม่อาจรู้ผู้เกี่ยวข้อง
รู้เพียงต้องทำให้ดีงานที่เข้า
แต่ละงานผ่านออกไปมิใช่เบา
ต้องยกเอากรณีมีอ้างอิง
อ่านระเบียบและตำราค้นคว้าเบื่อ
เวลาเหลือขอได้ไหมเกรงใจยิ่ง
ขอพักผ่อนหย่อนใจวางอย่างจังจริง
หยุดทุกสิ่งไม่รับรู้เรื่องผู้ใด
"กานต์ฑิตา"
๒ เมษายน ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
