หามิได้ รู้ไว้ด้วย ซวยถึงครู
ก่อนคงไม่ ใส่บาตร ขาดร่วมขัน
ชาตินี้พลัน รันทด ชีพหดหู่
ชายใจดำ ทำเป็น แสร้งเอ็นดู
คิดหาคู่ แค่คน ยังจนมาน
ดีดกระดิ่ง ติงตอง ปากร้องทัก
บางคนสัก ถักเพลง บรรเลงหวาน
ถ้อยระรื่น ชื่นชอบ ต่อตอบกานท์
ชวนละบ้าน ทิ้งพ่อ แม่ก็มี
อยู่หนึ่งเดียว เปลี่ยวกาย สบายจิต
ผูกชีวิต เคียงสอง อาจหมองศรี
ไร้สงบ พบชาย ร้ายทวี
เขาทำดี ปีเริ่ม ฮึกเหิมพาล
อายุขัย ใช่รุ่น ปูนแก่เฒ่า
เดินยกเข่า ยันขา น่าสงสาร
ยืนโก่งงอ คอเอียง หนังเหนียงยาน
เขาเอาเป็น ยาทาน ขนานใด
เลิกมือเอื้อม เชื่อมรัก ชูจั๊กแร้
เฝ้าดูแม่ แลพ่อ หนอดีไหม
เป็นอาธร อ่อนหวาน หลานทุกวัย
ว่างเมื่อไร หันหน้า มาแต่งกลอน
รพีกาญจน์
จะเลิกเพียร เขียนกานท์ มานหงอยเหงา
ซึมซบเซา เฉาแท้ เรื่องแดกร่อน
ครั้งอกหัก รักคุด หยุดแน่นอน
เรื่องบั่นทอน รอนร้าว สาวขอลา
ต่อนี้ไป ใจมั่น แต่วันพรุ่ง
ทอดทอรุ้ง มุ่งหมาย แต่ภายหน้า
จะจำนรรจ์ หวานซึ้ง ตรึงอุรา
อ้อนชายเหนือ ดีกว่า ค้าลำไย
ซึมซบเซา เฉาแท้ เรื่องแดกร่อน
ครั้งอกหัก รักคุด หยุดแน่นอน
เรื่องบั่นทอน รอนร้าว สาวขอลา
ต่อนี้ไป ใจมั่น แต่วันพรุ่ง
ทอดทอรุ้ง มุ่งหมาย แต่ภายหน้า
จะจำนรรจ์ หวานซึ้ง ตรึงอุรา
อ้อนชายเหนือ ดีกว่า ค้าลำไย
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
