เอื้อมไม่ถึงจึงคว้าดอกหญ้าน้อย
อยู่บนดอยได้เจอไม่เก้อเขิน
เราทั้งสองคู่ควรยามชวนเดิน
ต่างเพลิดเพลินเกินใครที่ใฝ่ปอง
ของที่สูงควรคู่อยู่ที่สูง
เปรียบยางยูงสูงค่ากว่าใดผอง
สูงสุดหล้าฟ้าแถนยามแหงนมอง
ไม่ขอจองสิ่งใดเกินใจตัว
“ไพร พนาวัลย์”
คอยพยุง จูงค้ำ แม้คร่ำคร่า
เซถลา มิหวั่น วันฟ้าหลัว
พายุกล้ำ ช้ำหม่น มิทนกลัว
มีพี่ขรัว คอยเคียง เพียงพอใจ
นับจากนี้ มิมอง ของสูงค่า
จะไขว่คว้า มาเคียง เพียงไม้ใหญ่
ขอหญ้าหญิง อิงหลบ ซบอุ่นไอ
จะได้ไหม ไพรงาม หญ้าถามจริง
เซถลา มิหวั่น วันฟ้าหลัว
พายุกล้ำ ช้ำหม่น มิทนกลัว
มีพี่ขรัว คอยเคียง เพียงพอใจ
นับจากนี้ มิมอง ของสูงค่า
จะไขว่คว้า มาเคียง เพียงไม้ใหญ่
ขอหญ้าหญิง อิงหลบ ซบอุ่นไอ
จะได้ไหม ไพรงาม หญ้าถามจริง
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
