พูดความจริง ให้ฟัง ดังที่ถาม
ว่าคนงาม รักรอ ต่อประสาน
กลับหาว่า พูดปด สลดมาน
ใช่ฟุ้งซ่าน ที่ไหน คิดไตร่ตรอง
ที่เก็บงำ เรื่อยมา ไม่กล้าเอ่ย
ด้วยทรามเชย ไม่แน่ กลัวแดหมอง
หากพี่ชาย ไม่รับรัก หักใจปอง
ทั้งสี่ห้อง ด่าวดิ้น สิ้นชีวี
จึงได้แต่ แค่อ้อน บนกลอนหวาน
ฝากบอกผ่าน ลานฝัน พลันอย่าหนี
เป็นรักแรก แทรกซึ้ง ตรึงฤดี
โปรดจงมี เยื่อใย ให้ต่อกัน
เรื่องป่าไม้ เดียวกัน พันไม่สน
จักสู้ทน รักพี่โขง จงอย่าหวั่น
ถึงขวากหนาม ตรงหน้า จะฝ่าฟัน
ขอเพียงวัน รักเรา ไม่เศร้าตรม
ไม่ต้องเป็น ตัวแทน หรอกแก่นจิต
พี่ได้สิทธิ์ อยู่แล้ว แววเหมาะสม
จะนานเนิ่น เกินกล่าว สาวตาคม
ยังคอยชม ชื่นชวน อย่าด่วนลา
ถึงจะเป็น เผือกเผา ไม่เศร้าสร้อย
อย่าใจน้อย ไปเลย ทรามเชยข้า
เป็นมะเขือ เผานั้น หวั่นจริงนา
แก่ชรา ขนาดนั้น คงฝันค้าง
๑๗/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
