ใครคนนั้น มั่นหมาย คล้ายพี่โขง
ตัวยาวโย่ง อยู่ไกล ทำให้ขม
ชอบเมินเฉย เคยชื่น ขื่นระทม
ดั่งสายลม พัดกระหน่ำ พอหนำใจ
ก็พลันหาย ไม่ทวน หวนคืนกลับ
ตั้งตานับ วันคอย ระห้อยไหม
ปล่อยให้รอ ท้อแท้ แย่ทรวงใน
ปล่อยฤทัย ให้หลง แสนงงงัน
พี่ลืมสิ้น กลิ่นโคลน ตะโกนก้อง
พี่ลืมน้อง คนนี้ ฤดีฉัน
เกือบแตกดับ ลับเลือน เงื่อนจาบัลย์
เคยสุขสันต์ ดันเศร้า เหงาดวงแด
หลายปีผ่าน มานร้าว เข้าซุกซอก
บางใครบอก พี่นั้น ปันใจแน่
คงไม่หัน มามอง จ้องตาแล
สี่ห้องแปร เปลี่ยนไป หนอใจชาย
ทั้งเรรวน ซวนเซ ว้าเหว่หนัก
ดั่งถูกควัก กมล ทนใจหาย
ได้แต่คร่ำ ครวญหา น่าระอาย
คงจะสาย เสียแล้ว แห้วรับทาน
พันทอง
๑๖/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
