ช่างจินตนาว่าพี่นี้ไม่รัก
ช่างเปรียบเปรยเอ่ยอ้างวางความหมาย
ช่างบรรยายสายทางวางเอ่ยเอื้อน
ช่างกล่าวถ้อยร้อยคำดั่งย้ำเตือน
ช่างห่วงใยในเพื่อนไม่เลื่อนเลย
จินตนาพาไปไกลเกินกู่
จินตนาน่าดูผู้เฉลย
จินตนาว่าชายหมายเปรียบเปรย
จินตนาดั่งเอ่ยไหนเคยมี
ว่ามองเห็นเช่นเดือนเพื่อนรายล้อม
ว่ามากพร้อมด้วยรักสลักศรี
ว่าคงเลยลืมบ้างบางนารี
ว่าวจีคงหว่านคำหวานวาง
พี่เป็นชายหมายเดือนเสมือนเจ้า
พี่คอยเฝ้ามองฟ้าคราเหินห่าง
พี่ห่วงเดือนเลือนหายที่ปลายทาง
พี่สิสร้างบันใดไปสาวเดือน
นี้คือค่าความจริงสิ่งมองเห็น
นี้ประเด็นในอกตกเสมือน
นี้แหละหนาคราครั้งยังไม่เลือน
นี้คอยเตือนเพื่อนใจลืมไม่ลง
ไม่มีใครไหนอื่นชวนชื่นฉ่ำ
ไม่มีคำไหนซึ้งถึงลืมหลง
ไม่มีคำคำใดไหนมั่นคง
ไม่มีคำใดส่ง..ตรงรักเรา
รักนั้นคือสื่อสารด้านเสน่หา
รักนั้นคือใฝ่หามาเคียงเจ้า
รักนั้นคือหนึ่งคำน้อมนำเอา
รักนั้นคือรากเหง้าความเข้าใจ..
ช่างบรรยายสายทางวางเอ่ยเอื้อน
ช่างกล่าวถ้อยร้อยคำดั่งย้ำเตือน
ช่างห่วงใยในเพื่อนไม่เลื่อนเลย
จินตนาพาไปไกลเกินกู่
จินตนาน่าดูผู้เฉลย
จินตนาว่าชายหมายเปรียบเปรย
จินตนาดั่งเอ่ยไหนเคยมี
ว่ามองเห็นเช่นเดือนเพื่อนรายล้อม
ว่ามากพร้อมด้วยรักสลักศรี
ว่าคงเลยลืมบ้างบางนารี
ว่าวจีคงหว่านคำหวานวาง
พี่เป็นชายหมายเดือนเสมือนเจ้า
พี่คอยเฝ้ามองฟ้าคราเหินห่าง
พี่ห่วงเดือนเลือนหายที่ปลายทาง
พี่สิสร้างบันใดไปสาวเดือน
นี้คือค่าความจริงสิ่งมองเห็น
นี้ประเด็นในอกตกเสมือน
นี้แหละหนาคราครั้งยังไม่เลือน
นี้คอยเตือนเพื่อนใจลืมไม่ลง
ไม่มีใครไหนอื่นชวนชื่นฉ่ำ
ไม่มีคำไหนซึ้งถึงลืมหลง
ไม่มีคำคำใดไหนมั่นคง
ไม่มีคำใดส่ง..ตรงรักเรา
รักนั้นคือสื่อสารด้านเสน่หา
รักนั้นคือใฝ่หามาเคียงเจ้า
รักนั้นคือหนึ่งคำน้อมนำเอา
รักนั้นคือรากเหง้าความเข้าใจ..
"บ้านริมโขง"
๑๓ มีันาคม ๒๕๕๖
" เ พ ร า ะ ห่ า ง ไ ก ล . . . จึงไหวหวั่น "
เพราะหัวใจไหวหวั่น..สัมพันธ์ห่วง
เพราะเวลาเลยล่วงเฝ้าฝันใฝ่
เพราะคิดถึงคนึงหามากกว่าใคร
เพราะน้อยใจยามที่..พี่ไม่มา
ห่างกันไกล..แสนไกล..ฤๅใจมั่น
ห่างร้อยพัน..หมื่นลี้ เกรงหนีหน้า
ห่างระยะเกินกอดพลอดวาจา
ห่างไกลตา..ไกลใจ ใครจะรู้
ไกลแสนไกลสุดหล้าขอบฟ้ากั้น
ไกลจนหวั่น..ถ้าพี่หนาว..ยามเช้าตรู่
ไกลอย่างนี้..มีไหม ใครคอยดู
ไกลสุดกู่..พี่จะหาใครมาแทน
จึงไหวหวั่น สัมพันธ์เลือนเหมือนสายหมอก
จึงใคร่บอกว่าห่วง..และหวงแหน
จึงแอบวอนเทพไท้ในดินแดน
จึงให้รู้ว่าอ้อมแขนนี้ยังคอย
ไหวหวั่นใจ..เจ็บหนาวสาวตัดพ้อ
ไหวลมล้อยอดไผ่..พาใจหงอย
ไหวสะท้านมานช้ำน้ำตาปรอย
ไหวหวั่นถ้อยรักกันนั้นจะจาง
หวั่นในอก สะทกสะเทิ้นเกินปกปิด
หวั่นความคิดตัวเราจะเข้าข้าง
หวั่นว่ารักที่เห็นเช่นอำพราง
หวั่นคำอ้างจารจด...เ พี ย ง บ ท ก วี
♥ ประภาคาร ♥
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
