เสียงใบไม้ ร่วงตกดิน ยามสิ้นแสง
ตะวันแดง ลาลับไป ใจเงียบเหงา
เสียงหริ่งหรีด ต่างร่ำร้อง ก้องใจเรา
กลบความเศร้า ที่เป็นเพื่อน คืนเดือนแรม
ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ให้รักแล้ว
คงไม่แคล้ว กลิ่นแป้งจาง ข้างสองแก้ม
ไม่มีใคร มานั่งกรอด พรอดรักแซม
เคยยิ้มแย้ม กลับไม่ชื่น ฝืนดวงแด
เพราะเธอเป็น ทุกสิ่งของ ห้องดวงจิต
มันถูกปิด เมื่อเธอจาก ฝากรอยแผล
เงียบเชียบนัก เธอพารัก ผลักลอยแพ
คำว่าแคร์ ไม่มีซ่อน แสนอ่อนใจ
ช้ำเหลือทน นั่งบ่นพรำ คำว่าแพ้
ไร้ข้อแม้ ปล่อยรักหลุด หยุดไม่ไหว
คำว่าปวด มากหลายแห่ง แย่งที่ไป
คนของใจ เลือนหายลับ ไปกับตา
ตะวันแดง ลาลับไป ใจเงียบเหงา
เสียงหริ่งหรีด ต่างร่ำร้อง ก้องใจเรา
กลบความเศร้า ที่เป็นเพื่อน คืนเดือนแรม
ไม่มีเธอ ไม่มีใคร ให้รักแล้ว
คงไม่แคล้ว กลิ่นแป้งจาง ข้างสองแก้ม
ไม่มีใคร มานั่งกรอด พรอดรักแซม
เคยยิ้มแย้ม กลับไม่ชื่น ฝืนดวงแด
เพราะเธอเป็น ทุกสิ่งของ ห้องดวงจิต
มันถูกปิด เมื่อเธอจาก ฝากรอยแผล
เงียบเชียบนัก เธอพารัก ผลักลอยแพ
คำว่าแคร์ ไม่มีซ่อน แสนอ่อนใจ
ช้ำเหลือทน นั่งบ่นพรำ คำว่าแพ้
ไร้ข้อแม้ ปล่อยรักหลุด หยุดไม่ไหว
คำว่าปวด มากหลายแห่ง แย่งที่ไป
คนของใจ เลือนหายลับ ไปกับตา
...เจอความรัก ปักใจ แล้วไกลห่าง
ปล่อยคนซื่อ คอยทาง รักห่างหา
มองรักกราย หายไกล ไปกับตา
เปรียบใจเหมือน ป่าช้า เมื่อคราครวญ...
...ธรรมดา มาพบ จบคือจาก
แม้รักมาก รักจริง ยิ่งต้องป่วน
ยามคนรัก หักเห ใจเรรวน
ต้องทบทวน ช้ำให้ ตัดใจลืม...
รัตนาวดี
อุตส่าห์ไม่ยอมต่อที่สระอืมแล้ว.. แต่ตัวเองก็มาลงทิ้งท้ายสระอืมจนได้ 
ขำจัง...ขอภัยนะคะ 
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
