กว่าจะเกิด มาได้ ในชาตินี้
ไยต้องหนี หน้าหลบ จบห่างเหิน
ใจมั่นคง ตรงขึง บึ่งเผชิญ
การดำเนิน ชีวิต ผิดบางครา
กว่าจะเกิด มาได้ ในชาติหนึ่ง
คนที่ซึ่ง รักเรา เฝ้าห่วงหา
มีมากมาย เหลือล้น ท้นคณา
อย่ามัวมา น้อยจิต คิดให้ไกล
ใครไม่รัก ช่างใคร อย่าไปสน
ใครไม่รัก อย่าหม่น ทนได้ไหม
ใครไม่รัก ช่างเขา เศร้าไปใย
ใครไม่รัก ปล่อยไป อย่าได้รั้ง
ตัวเรารัก ตัวเรา เท่าชีวาตม์
อย่าพลั้งพลาด ขลาดเขลา เศร้าสิ้นหวัง
ลมหายใจ ไม่หยุด สะดุดพัง
เติมพลัง แรงต่อ แล้วรอวัน
ตะวันรุ่ง พรุ่งนี้ ยังมีแสง
อย่าได้แหนง หน่ายหนัก จักโศกศัลย์
แค่หนามเกี่ยว แกะออก ถลอกพลัน
ใส่ยานั้น มั่นหมาย หายไปเอง
ขอเป็นหนึ่ง หยาดหยด อย่าหดเหือด
ขอเป็นเลือด สีแดง แกร่งและเก่ง
ขอเติมลง ที่ใจ ใคร่ละเลง
ขอจงเบ่ง บานกลับ รับตะวัน
พันทอง
๑๐/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
