ยามนี้ฉัน เคว้งคว้าง ต่างท้อแท้
หมดทางแก้ แทบสิ้น อยากดิ้นหนี
อุปสรรค มากมาย หน่ายเต็มที
อ่อนแรงที่ เดินต่อ ทรมาน
ยามนี้ฉัน ตรอมตรม ขื่นขมหนัก
ไร้คนจัก นำทาง ร้างประสาน
นับวันคอย น้อยเหลือ เถือดวงมาน
จะเนิ่นนาน ผ่านพ้น ทนเหมือนเคย
ยามนี้ฉัน วิตก อกกลัดกลุ้ม
ดั่งไฟรุม สุมกอง หมองใจเอ่ย
เหมือนแบกโลก ทั้งโลก โศกเศร้าเอย
เกินจะเอ่ย ปากออก บอกผู้ใด
ยามนี้ฉัน หวั่นไหว นอนไม่หลับ
เจ็บจิตจับ คับแด แปรเป็นไข้
ซุกซอกซอน วอนขอ ต่อบางใคร
อย่าหนีไกล จากกัน หวั่นกมล
กลับมาชิด เคียงใกล้ ได้รับรู้
กลับมาอยู่ เคียงข้าง อย่าร้างหม่น
กลับมาเนา แนบนอน อย่าร้อนรน
กลับมาปรน เปรอใจ ให้แก่กัน
ความรู้สึก เก่าก่อน ย้อนอดีต
สองเราขีด เส้นไว้ ไม่แปรผัน
สี่ห้องใจ แนบแน่น ดั่งแก่นจันทร์
ขวากหนามนั้น เล็กน้อย ค่อยถางไป
ขอเท่านี้ ได้ไหม ยามใจล้า
ขอเห็นหน้า เช้าค่ำ ทำได้ไหม
ขอคืนหวน จวนสว่าง อย่าร้างไกล
ขอมาเป็น แรงใจ ให้ฉันที
พันทอง
๑๐/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
