แม้สายลม จะหยุดนิ่ง
แต่ว่าในใจหญิง..ยังอยากจะเหนี่ยวรั้ง
มองเลียบเลาะ เกาะเกี่ยวเปลี่ยวน่าชัง
เห็นเพียงคลื่น..กระทบฝั่ง..นั่งมองทาง
ตะวันรอน อ่อนแรง..แสงวะวับ
เรียวหญ้ากลับ..เอนโอน..ให้หม่นหมาง
ทะเลเงียบเรียบราบ..ฉาบใจจาง
ต้องไร้นางห่างนวล..ครวญคร่ำจินต์
ชีวิตฉัน..นั้นเหมือนคนไร้ค่า..
ในไม่ช้าอาจแห้งโหย..มิโชยกลิ่น
ดั่งนกน้อยคอยอาหาร..คร้านจะบิน
คงสูญสิ้น..วิญญาอุราตรม..
พันทอง
๔/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
