รู้ว่ารักปักทรวงยังห่วงหา
รู้ว่าน้องข้องคายังมาใกล้
รู้ว่าอยากเกี่ยวดองยังต้องไกล
รู้ว่าใจสองเรายังเคล้าคลอ
เพราะรู้ตัวดีว่าชราภาพ
เพราะรู้ตัวว่าคาบอีกหลายข้อ
เพราะรู้ตัวว่ารักภักดิ์เพียงพอ
เพราะรู้ตัวว่ารออย่างพอเพียง
จึงต้องเจียมใจตัวเพราะกลัวหมัด
จึงต้องจัดให้ชมอย่างกลมเกลี้ยง
จึงต้องจดจำไว้ยามใกล้เคียง
จึงต้องเมียงมองมาอย่างท้าทาย
“ไพร พนาวัลย์”
รู้ก็ดี เหลือล้น มิทนบอก
รู้ว่าหม่น ช้ำชอก นอกในหน่าย
รู้ว่าแก่ เกินแกง ยังแย่งวชาย
รู้ว่าสาย ยังรอ ขออย่าตรม
เพราะว่าใจ ใฝ่ฝัน วันข้างหน้า
จะเป็นตาย ร้ายกว่า อย่ามัวขม
ปัจจุบัน รักซึ้ง ตรึงตราชม
หากมิสม ลมใส่ ใจภินท์พัง
จึงจดจ้อง มองทาง ระหว่างนี้
จึงเอ่ยอ้าง วจี ยังมีหวัง
จึงรอรัก ปักทรวง ห่วงเสียจัง
จึงระวัง ฤทัย ไว้เพียงเธอ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
