รู้ว่ารักปักทรวงยังห่วงหา
รู้ว่าน้องข้องคายังมาใกล้
รู้ว่าอยากเกี่ยวดองยังต้องไกล
รู้ว่าใจสองเรายังเคล้าคลอ
เพราะรู้ตัวดีว่าชราภาพ
เพราะรู้ตัวว่าคาบอีกหลายข้อ
เพราะรู้ตัวว่ารักภักดิ์เพียงพอ
เพราะรู้ตัวว่ารออย่างพอเพียง
จึงต้องเจียมใจตัวเพราะกลัวหมัด
จึงต้องจัดให้ชมอย่างกลมเกลี้ยง
จึงต้องจดจำไว้ยามใกล้เคียง
จึงต้องเมียงมองมาอย่างท้าทาย
“ไพร พนาวัลย์”