บินหลาเอย......สุดท้ายได้ฟังนะ
ว่าหิมะคลุมขาวความหนาวผ่าน
เพื่อนของข้าแดนไกลไปทำงาน
สั่นสะท้านหนาวเหน็บเจ็บป่วยลง
ด้วยอากาศวนเวียนผันเปลี่ยนนั้น
จึงปรับตัวไม่ทันพลันไข้ส่ง
อุณหภูมิทุกวันไม่มั่นคง
เห็นแล้วงงติดลบหลายองศามี
จากบ้านกลอนหายไหนไม่เจอหน้า
ไข้ป่วยซาลงบ้างหรือไม่นี่
ข้าเป็นห่วงอยู่นะทุกนาที
หลายราตรีแล้วนั้นผันเปลี่ยนไป
บินหลาเอย......ข้ายังหวังพึ่งเจ้า
เยี่ยมเยียนเขาแทนข้าสักครั้งไหม
ก็รู้ว่าต่างถิ่นต้องบินไกล
แต่ร้อนใจ ไร้ข่าวที่เฝ้าคอย.
นพ
2/3/56