เธอใจดำ เกินไป ไล่ฉันหนี
ยังทำที ว่ารัก ชักไม่ไหว
ช้ำทั้งจิต บาดลึก นึกน้อยใจ
แผลข้างใน ใจฉัน มันเกินทน
เธอใจดำ ย้ำอยู่ได้ ไล่หลายครั้ง
ไยชิงชัง มากนัก มักเพ้อบ่น
ทำอะไร ไม่ถูก ลูกสองคน
ฉันไม่สน เธอเลี้ยง อย่าเกี่ยงงอน
ลงบันได วันนี้ มิหวนกลับ
ขอลาลับ แล้วหนา อย่ามาอ้อน
จิตถูกปั่น ขวัญหาย ร่ายเป็นกลอน
เจ็บร้าวรอน นอนหนาว ทุกคราวตรม
เธอมีใหม่ ฉันนี้ ก็มีใหม่
เธอควงใคร ให้เห็น จนเข่นขม
รักสองเรา ทรหด หมดอารมณ์
เปรียบขนม พอสม กับน้ำยา
๒/๐๓/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
