อ่านแล้วกลุ้ม เกินฝัน ว่าขั้นไหน
ว้าวุ่นใจ หดหู่ ดูโหรงเหรง
ประหม่าเหมือน มีกานท์ เพื่ออ่านเอง
ยิ่งเขียน ยิ่งคว้างเคว้ง ละเลงลม
ซักสำนวน ชวนชื่น หากฝืนแฝง
ก็เหมือนแล้ง รำไร มิใช่สม
ทื่อทางตัน บั้นใบ้ ไม่เคยคม
จึงใกล้ก้ม หน้าน้อย แล้วลอยลา
ฤๅเราหนอ พอเพียง สำเนียงนก
ใช่วิหค แห่งสวรรค์ หรรษา
จึ่งเจียมตน คนเศร้าโซ โลกา
ให้เคียงค่า ขั้นกวี ไม่มีเลย
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
