หนาวและร้อน อ่อนไหว ในคำนึง
รู้รัก และคิดถึง ซึ่งห่วงหา
มีรอยยิ้ม ยินดี มีน้ำตา
ล้มลุกรู้ อ่อนล้า และกล้าเกิน
ทุกข์สุขเสพ เช่นสามัญ มนุษย์
หาพิสุทธิ์ ใดด้าว ดังหาวเหิน
อยู่เหยียบย่าง ทางถิ่น ก็ดินเดิน
ไม่มีเกิน กว่าใคร ในวันคืน
เพียงแค่คน หนึ่งคน ธรรมดา
อยู่ใต้ฟ้า เดียวดั่ง ทั้งแผ่นผืน
มอบไมตรี ดีงาม นิยามยืน
ให้สุขชื่น สู่ชน คนเดินดิน
และภายใต้ ตะวัน แห่งสันติ
ดอกใบผลิ เพื่อฝัน นั้นไม่สิ้น
เถิดธำรง โลกรู้ อยู่อาจิณ
ผดุงถิ่น ธรรมา- ประชาชน
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
