อ่อนระโหย โรยล้า ระอาสุด
เคยผ่องผุด แสงจ้า ดั่งหน้าคว่ำ
มองทางไหน มืดมน ทนระกำ
แววตาคล้ำ ซ้ำซาก หลากเรื่องราว
หมดแรงก้าว เดินต่อ หนอยามนี้
ดวงฤดี หมองหม่น ระคนหนาว
ฟ้าเคยสุข สดใส ในหมู่ดาว
คงถึงคราว ร้าวรวด ปวดฤทัย
กมลป่วน จิตปั่น พลันไห้หวน
แสนรัญจวน ครวญคร่ำ เกินร่ำไห้
จะหันซ้าย ย้ายขวา ยังกลัวใจ
ความทุกข์ไล่ ไต่ตาม คุกคามแท้
จะมีใคร ไหนเล่า เขาปลุกปลอบ
คนชิดชอบ ต่างหาย แหนงหน่ายแย่
แข็งดั่งหิน สิ้นลาย คล้ายงอแง
อารมณ์แปร เปลี่ยนบ่อย พลอยเศร้าตรม
ตกกลางคืน ฝืนข่ม ระทมหนัก
ซากความรัก มาเยือน เป็นเพื่อนขม
เกิดวิตก อกแหลก แตกระบม
เคยชื่นชม จมปลัก ใจหักพัง
จะอยู่ต่อ รอใคร เมื่อไร้สุข
มีแต่ทุกข์ ซุกแทรก แหลกสิ้นหวัง
ใจละลาย สลายไป ไร้พลัง
จึงหันหลัง สั่งฟ้า ขอลาที
๒๖/๐๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
