อันความรัก ชักพา ให้ตาบอด
ตามอ้อนออด สอดส่าย สลายหนัก
ยิ่งวู่วาม งามงอน ยิ่งผ่อนพักตร์
ตามตื้อนัก รักสิ้น ดิ้นหลุดไป
แม้วาดฝัน หวั่นหวาด คงวาดเก้อ
ใจลอยเบลอ เพ้อพร่ำ ระกำไหม
ยิ่งไขว่คว้า ยิ่งลี้ หนีจากไกล
ความรักไย เป็นเช่นนี้ ฤดีท้อ
เตรียมถักทอ ก่อการ ผสานศิลป์
ยังโบยบิน จากลา ระอาหนอ
เจ็บจิตจัง นั่งเศร้า เข้าซุกคอ
กรรมใดก่อ ขอใช้ ในชาตินี้
จะไม่หนี หน้าหลบ จบที่ฉัน
ถึงจาบัลย์ เพียงไหน ไม่หลบหนี
ใช้ให้หมด ปลดปล่อย พลอยยินดี
แม้เป็นหนี้ กี่ชาติ ขอขาดกัน
โบกมือลา ตาหลับ พับลงแล้ว
ใจแน่แน่ว ดังคาด มิหวาดหวั่น
สวรรค์ล่ม จมหาย สลายพลัน
รอคืนวัน มั่นรักแท้ เพียงแค่เธอ
พันทอง
๒๕/๐๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
