เป็นทุ่งร้างนางลืมดื่มน้ำตา
เป็นทุ่งลาน้ำแห้งแล้งสุดฝืน
เป็นทุ่งคอยหงอยเหงาเฝ้ากล้ำกลืน
เป็นทุ่งตื่นไม่หลับคอยรับนาง
เจ้าหลงทางกลางแถนแดนฟ้าไหน
เจ้าหลงไปไม่หวนชวนหม่นหมาง
เจ้าลืมพี่เคยเฝ้าเคล้าเคียงนาง
เจ้าลืมทางเคยเทียวเกี่ยวก้อยกัน
กลับมาคอยคนดีอยู่ที่เก่า
เถียงนาน้อยคอยเจ้าเฝ้าคอยฝัน
มองทุ่งร้างนางหายสายสัมพันธ์
ปิ้มจาบัลย์ห่วงล้น..นะคนดี..
เป็นทุ่งลาน้ำแห้งแล้งสุดฝืน
เป็นทุ่งคอยหงอยเหงาเฝ้ากล้ำกลืน
เป็นทุ่งตื่นไม่หลับคอยรับนาง
เจ้าหลงทางกลางแถนแดนฟ้าไหน
เจ้าหลงไปไม่หวนชวนหม่นหมาง
เจ้าลืมพี่เคยเฝ้าเคล้าเคียงนาง
เจ้าลืมทางเคยเทียวเกี่ยวก้อยกัน
กลับมาคอยคนดีอยู่ที่เก่า
เถียงนาน้อยคอยเจ้าเฝ้าคอยฝัน
มองทุ่งร้างนางหายสายสัมพันธ์
ปิ้มจาบัลย์ห่วงล้น..นะคนดี..
"บ้านริมโขง"
เป็นทุ่งร้าง นาไร่ ให้นางซบ
เป็นที่หลบ บังฝน ปนสุขี
เป็นน้ำนิ่ง ไหลลึก นึกปรานี
เป็นพี่ชาย แสนดี มิมีคลาย
ยังคิดถึง เสมอ ยามเธอห่าง
ยังมองทาง ตลอด สอดตาส่าย
ยังตามอ่าน กลอนเก่า เล่ามิวาย
ยังรอชาย กลับมา ทุกราตรี
หลงรอคอย หลายวัน หวั่นยิ่งนัก
หลงเสียหนัก รักจม ช้ำขมปี๋
หลงเสียงใคร ใจยับ ดับชีวี
หลงนารี บ้านใด ปล่อยให้ตรม
เถียงนาน้อย คอยเขา เฝ้าฝันหา
ดั่งนภา ไร้ดาว ถึงคราวขม
ตั้งตานับ วันรอ ท้อระทม
ผูกเป็นปม สัญญา ท้าวัดใจ
เถียงนาน้อย ต่อไป จักไร้ทุกข์
เพิ่มพูนสุข แต่นี้ ฤดีใส
ขอจงอยู่ ด้วยกัน อย่าหวั่นใด
หากหนีไกล อีกที ตีให้ตาย
พันทอง
๒๕/๐๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
