แม้บังคับ โคขืน ให้กลืนหญ้า
รังแต่หา ความทุกข์ มาซุกหนัก
แม้นไม่ชื่น อย่าเปรย เอ่ยคำทัก
มิได้รัก ไงเล่า จึงเศร้าตรม
เกิดกระแวง แคลงใจ ในไม่ช้า
ต้องเลิกลา กันไป ให้ขื่นขม
ถูกตราหน้า หญิงหม้าย ชายมิชม
หญิงปรารมภ์ ข่มจิต ใช่บิดบัง
ปลูกเรือนนั้น โบราณหนา ว่าเอาไว้
ให้ตามใจ ผู้อยู่ คู่ความหวัง
จึงดีแท้ แน่นัก มิหักพัง
รักจะยัง ยืนยง คงแสนนาน
ใช่ไม่อยาก มีคู่ พี่หมูเอ๋ย
ด้วยทรามเชย เคยพลาด ฟ้าฟาดผ่าน
จึงคิดหนัก รักอีกหน หม่นร้าวราน
ทรมาน เข้าแทรก จึงแยกแยะ
เป็นขี้ปาก ชาวบ้าน ย่านตลาด
พิศวาส อย่างไร ไม่ไหวแหละ
ตกเป็นข่าว ฉาวโฉ่ ว่าโง่แงะ
ทั้งอาแปะ อาม่า คงด่ายับ
ถึงอย่างไร ไม่ลืม ปลื้มยิ่งแท้
มีคนแคร์ แนะนำ คอยกำชับ
ด้วยยินดี ปรีดา อ้าแขนรับ
จะคอยปรับ แก้ไข ไม่ลดละ
พันทอง
๒๔/๐๒/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
