ยอมรับความเป็นจริงสิ่งที่เห็น
แม้ยากเย็นจำนนความหม่นไหม้
ทุกสิ่งอย่างบางคราอ่อนล้าใจ
มิสามารถปล่อยไปใช้เวลา
การขุดเคลื่อนเงื่อนเก่าเท่ากระผีก
ก็เจ็บอีกหัวใจใช่หินผา
ดูซ้ำซากยากนานการเยียวยา
หรือจะหายาใดมาใช้ดี
ปล่อยทุกอย่างทางใดให้มันเกิด
หัวใจเปิดรู้เห็นไม่เผ่นหนี
สภาพใดไหนเกิดกำเนิดมี
ก็ตามทีพร้อมใจให้ยอมรับ
หากเหนื่อยนักพักก่อนนอนนิ่งนิ่ง
ตามิกลิ้งกลอกไปแห่งใดจับ
สติครองมองกายหมายระงับ
สองตาหลับเข้าออกบอกตัวเอง
สิ่งใดเกิดดับแน่แค่รอก่อน
ตัดนิวรณ์ออกไปใจปลั่งเปล่ง
หนีไม่พ้นสุดท้ายวายวังเวง
มิต้องเร่งเร้าเรียกเพรียกหามัน
ปล่อยหัวใจให้ฟูรู้ภาวะ
ทุกขณะผ่านไปมิไหวหวั่น
ใคร-อะไร-ที่ไหน-อย่างไรกัน
ล้วนสำคัญชั่วยามตามสมมุติ
"กานต์ฑิตา"
๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
