นอนไม่หลับ สับสน กระวนจิต
มองมิ่งมิตร คิดถึง จึงเผลอไผล
เลยเที่ยงคืน กลืนกล้ำ ช้ำทรวงใน
ตีหนึ่งไย ให้หวน รัญจวนจัง
คิดถึงคน อยู่ไกล ในยามนี้
พันราตรี มิหาย คล้ายคลุ้มคลั่ง
เขาคงนอน กอดเมีย คลอเคลียดัง
เราหมดหวัง นั่งหมอง มองเดือนดาว
จนจันทร จรจับ ลับขอบฟ้า
ยังถ่างตา อาวรณ์ ทั้งร้อนหนาว
เอาทางพระ เข้าข่ม ล้มนอนยาว
จนรุ่งเช้า แจ่มแจ้ง แสงส่องมา
แต่ในจิต คิดถึง คะนึงหมาย
มิอาจคลาย ลงได้ ให้โหยหา
เขาจะรู้ หรือไม่ คนไกลตา
เฝ้าคอยท่า ล้าเหลือ เมื่อเขาเมิน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
