ยังจำวันเวลาผ่านมาได้ดี
ในวันที่เธอหม่นหมองระทมไหม้
ฉันนั่นเองที่คอยปลอบประโลมใจ
เพราะอยากให้ใจกลับมา เป็นดวงเดิม
วันเวลาอาจจะช่วยรักษาได้
กำลังใจฉันมอบไปใช้ต่อเสริม
อีกความรักความห่วงใยใช้ต่อเติม
แม้จะเพิ่ม รักเท่าไหร่ ไม่เคยพอ
ความรู้สึกมันร้าวลึกเกินจะบอก
ที่มันตอกย้ำดวงใจให้สึกหรอ
กับความรักผลักใจจำคำว่ารอ
เมื่อไหร่หนอ การรอคอย สิ้นสุดลง
ฉันไม่อาจเป็นตัวแทนให้ใครได้
คนในใจมันมืดดับจนลับหลง
เหมือนจับฉันสลับรางเป็นร่างทรง
มันก็คงเป็นแค่เงา เขาเลือนลาง
โลกความจริงอาจเป็นสิ่งไม่เปิดเผย
เธอจึงเคยโลกในฝันยันรุ่งสาง
มองคนไกลแต่คนในใกลัอับปาง
อยากให้เธอรู้บ้าง..อย่าลางเลือน
Blues+
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
