กับคนนี้ที่น้องนั้นมองข้าม
ไร้นิยามในจิตต้องคิดหนัก
รู้ทั้งรู้อยู่ดีว่าพี่รัก
จึงอึกอักพูดมิออกบอกตามตรง
หลายปีผ่านนานเนิ่นเกินจะกล่าว
ปล่อยเรื่องราวผ่านไปไม่ลุ่มหลง
มิเอื้อนเอ่ยเลยสักคำจำต้องปลง
ว่าอนงค์คงสิ้นจินต์ห่วงใย
ก็ขอจากฝากจิตยังคิดห่วง
เวลาล่วงคงจะรอต่อมิไหว
เมื่อชีวิตต้องดำเนินเดินต่อไป
พี่จำใจหาคนรักอีกสักที
---กังวาน---
ไร้นิยามในจิตต้องคิดหนัก
รู้ทั้งรู้อยู่ดีว่าพี่รัก
จึงอึกอักพูดมิออกบอกตามตรง
หลายปีผ่านนานเนิ่นเกินจะกล่าว
ปล่อยเรื่องราวผ่านไปไม่ลุ่มหลง
มิเอื้อนเอ่ยเลยสักคำจำต้องปลง
ว่าอนงค์คงสิ้นจินต์ห่วงใย
ก็ขอจากฝากจิตยังคิดห่วง
เวลาล่วงคงจะรอต่อมิไหว
เมื่อชีวิตต้องดำเนินเดินต่อไป
พี่จำใจหาคนรักอีกสักที
---กังวาน---
...ไยมาทำ พร่ำเพ้อ เผลอรักเล่า
สร้างเรื่องเก่า สะกิด จิตใจที่
มีความรัก คอยทั้ง ความหวังดี
ของน้องนี้ ให้ช้ำ ระกำทรวง...
...ชายอะไร ใฝ่แค่ แลหาชู้
ยามที่จีบ น้องอยู่ ดูมิห่วง
เห็นพี่ปล่อย ใจแจก แปลกเหมือนลวง
น้องจำใจ ตัดช่วง แม้ห่วงครา...
...พี่หารัก อีกที หาที่ไหน
ต้องรู้จัก เกรงใจ ใครบ้างหนา
พี่เจอรัก ขอให้ อยู่ไกลตา
มิอยากเห็น พี่พา มาตำใจ...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
