ดั่งห้วงหาว ดาวเดือน มิเคลื่อนคล้อย
เฝ้าเคียงคอย คู่ฟ้า คราฉายแสง
ประหนึ่งหวาน หว่านวาด สาดแสดง
หารู้แล้ง เริงรำ เมื่อค่ำคืน
เธอเป็นดั่ง ดาวเหนือ เมื่อฟ้าหลับ
ผู้คอยซับ น้ำตา คราสะอื้น
ช่วงสับสน ทนทาง ที่ย่างยืน
ก็เติมตื่น เติมไฟ ให้กล้าเดิน
จับมือฉัน มั่นมาน กับการก้าว
กี่ร้อนหนาว หนักใด ไม่ห่างเหิน
หนึ่งแรงใจ ให้นั้น วันเผชิญ
ไม่ขาดเขิน เลยร้าง ระหว่างเรา
บุปผาพวง ผึ้งภู่ จึงรู้หวาน
ที่เคยกร้าน เกลื่อนกลบ สงบเหงา
จึงอบอุ่น สุนทรีย์ ที่บรรเทา
ที่เธอเฝ้า ห่วงใย ด้วยใจจริง
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
