...มิอาจมาแทนใคร ณ ที่นี้
มิอาจมีความรักมาปักเสริม
มิอาจเอื้อมเคียงข้างอย่างต่อเติม
มาประเดิมความหม่นให้ทนใจ
...ฉันเป็นเพียงมิ่งมิตรเคยผิดหวัง
ฉันก็คนเอวังเคยสั่นไหว
ฉันก็เคยร้องร่ำ "คำขอไกล"
เลยเข้าใจหัวอก...คนชอกช้ำ
...หวังเป็นเพียงคนเขียนคำมานำบอก
มิใช่หยอกกานท์ล้อ...พอให้ขำ
หวังเพียงวาดบทกลอนอ้อนลำนำ
เผื่อหายช้ำจากมิตรกลอนตอนเสียใจ
...มิตรอักษรคนไกล...เพียงปลอบเจ้า
เห็นกลอนเศร้าแล้วน้ำตามันพาไหล
เจ็บแดดิ้นระบายทางแล้ววางไป-
สู่กลอนใจ "คนเขียนคำ" กระหน่ำลงฯ
...เพื่อบรรเทาอาการที่บาดเจ็บ
คำหยามเหน็บจากเขาอย่าเฝ้าหลง
ปลดความรักแอกใจไล่สู่ดง-
กลอนบรรจงวาดเศร้า..อย่างเข้าใจฯ
มิตรอักษร
ตะวันฉาย
กำลังใจ ให้ผ่าน ม่านฟ้ากว้าง
คนรักร้าง ห่างครอง อกหมองไหม้
มิหมดหวัง สั่งฟ้า มาแสนไกล
บอกความนัย ให้เรา อย่าเศร้าตรม
คือมิ่งมิตร ผิดหวัง ครั้งอดีต
ใจถูกกรีด ขีดกั้น สวรรค์ล่ม
คนรักห่าง ร้างชิด สนิทชม
ต้องกอดลม จมโลก วิโยคเดียว
ได้รับรู้ ผู้แพ้ แย่วิตก
รักในอก ฟกแตก แหลกเป็นเสี้ยว
อนาคต หมดฝัน ฟั่นเป็นเกลียว
กายซูบเซียว ใจซมซาน พาลซบเซา
ให้บรรเทา เบาลง คงลดเจ็บ
พ้นกรงเล็บ เก็บกัก รักหมองเศร้า
จะปลดแอก แหก..วง กรงขังเรา
พ้นเงื้อมเงา เฝ้าหลอน คนกลอนกานท์
ถึงอกหัก รักคุด ไม่หยุดรัก
ยังแน่นหนัก รักมั่น กระสันซ่าน
ไม่รักใคร ไหนอื่น ให้ชื่นบาน
จะเก็บมาน หวานนัว รักตัวเอง
Moo Dum
คนรักร้าง ห่างครอง อกหมองไหม้
มิหมดหวัง สั่งฟ้า มาแสนไกล
บอกความนัย ให้เรา อย่าเศร้าตรม
คือมิ่งมิตร ผิดหวัง ครั้งอดีต
ใจถูกกรีด ขีดกั้น สวรรค์ล่ม
คนรักห่าง ร้างชิด สนิทชม
ต้องกอดลม จมโลก วิโยคเดียว
ได้รับรู้ ผู้แพ้ แย่วิตก
รักในอก ฟกแตก แหลกเป็นเสี้ยว
อนาคต หมดฝัน ฟั่นเป็นเกลียว
กายซูบเซียว ใจซมซาน พาลซบเซา
ให้บรรเทา เบาลง คงลดเจ็บ
พ้นกรงเล็บ เก็บกัก รักหมองเศร้า
จะปลดแอก แหก..วง กรงขังเรา
พ้นเงื้อมเงา เฝ้าหลอน คนกลอนกานท์
ถึงอกหัก รักคุด ไม่หยุดรัก
ยังแน่นหนัก รักมั่น กระสันซ่าน
ไม่รักใคร ไหนอื่น ให้ชื่นบาน
จะเก็บมาน หวานนัว รักตัวเอง
Moo Dum
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
