ที่คร่ำครวญ หวนไห้ ถึงใครน้อง
พี่เฝ้ามอง น้องยา จนฟ้าหวน
อาทิตย์ จะลาหลับ กับรัญจวน
เสียงน้องครวญ อาวรณ์ สะท้อนใจ
ใกล้จะสิ้น แสงทอง ส่องขอบฟ้า
ถึงเวลา พลบค่ำ ทำหลับไหล
หมดสีทอง ของฟ้า ลาอำไพ
แล้วเมื่อไหร่ หัวใจ จะให้คืน
พี่เฝ้ามอง น้องยา จนฟ้าหวน
อาทิตย์ จะลาหลับ กับรัญจวน
เสียงน้องครวญ อาวรณ์ สะท้อนใจ
ใกล้จะสิ้น แสงทอง ส่องขอบฟ้า
ถึงเวลา พลบค่ำ ทำหลับไหล
หมดสีทอง ของฟ้า ลาอำไพ
แล้วเมื่อไหร่ หัวใจ จะให้คืน
...ฤๅกระซิบ เสียงใจ ใคร่ห่วงหา
มองนภา คราใด ไห้สะอื้น
สุริยา คราลับ กลับเยี่ยมคืน
ใจก็ยิ่ง ขมขื่น ครายืนมอง...
...มิอาจจะ หยิบยื่น ใจคืนให้
แม้ฤทัย ซับซาบ กับคราบหมอง
เสียงหัวใจ ไยร่ำ น้ำตานอง
ยามแสงทอง ทาบฟ้า ทุกคราครวญ...
...อาจเพราะรัก ใจจึง คนึงหา
อาจเพราะว่า ฤทัย ที่ไห้หวน
เพราะรักเธอ เพ้อฝัน มั่นคงชวน
ทรวงในจึง ปั่นป่วน ครวญหาเพียง...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
