นกกาเหว่าส่งเสียงสำเนียงหวาน
โบยบินผ่านทุ่งนาและป่าเขา
เกาะกิ่งไม้ประจำกลางลำเนา
เป็นห่วงเจ้าจะลอยเคว้งเพราะเพลงปืน!ฯ
อริญชย์
๑๕/๓/๒๕๔๘
ดุเหว่าน้อยเสียงหวานเบิกบานนัก
ด้วยคนรักพงไพรให้สดชื่น
ธรรมชาติน่าชมอย่างกลมกลืน
จึ่งเริงรื่นชื่นชมนิยมไพร
ดั่งรู้ว่าตัวเจ้าเข้าท่องเวบ
มิหนาวเหน็บอีกแล้วดั่งแก้วใกล้
เหล่านักกลอนแสนห่วงเจ้าดวงใจ
แม้อยู่ในป่าดงมิเดียวดาย
ส่งเสียงร้องก้องฟ้าอย่างน่ารัก
ดั่งร้องทักขอบคุณอบอุ่นหลาย
ตั้งแต่เช้ายันค่ำเฝ้ากล้ำกลาย
ข้าฯแสนอายตัวเจ้ายังเหงาทรวง
วันก่อนนั้นเด็กน้อยเฝ้าคอยย่อง
ตาจับจ้องตัวเจ้า..กะเป่าร่วง
เล็งด้วยปืนอัดลมหวังคมกลวง
ข้าฯทักท้วงหยุดนะ...อย่ายิงมัน!!
สงสารนกตัวน้อยจะพลอยพราก
ต้องตายจากแม่พ่อที่รอนั่น
ถ้าเขายิงเธอบ้างอย่างเดียวกัน
คงร้องลั่นกลัวตาย..ใช่ไหมเออ?
เจ้าเด็กน้อยนึกได้จึงไม่กล้า
รีบอำลาจากไปไม่เยิ่นเย่อ
จึงยังมีดุเหว่าเฝ้าปรนเปรอ
ร้องละเมอให้เห็นไม่เว้นวัน
ยิ่งวันนี้..ยิ่งร้อง..อย่างผ่องใส
ร้องร่ำไร..หนวกหู..ร้องอยู่นั่น
อ๋อ..ที่ร้อง ร้องกู่..หาคู่มัน
อยากอวดกัน ว่า “ฉันดัง..ในบ้านกลอน!!”
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
