ฉันเคยมีพี่รักคอยทักถาม
และเอ่ยปรามยามฉันดื้อรั้นเสียง
มิใช่พี่ในไส้ก็ใกล้เคียง
มีทุ่มเถียงเหวี่ยงบ้างบางเวลา
จะเบื้องลึกเบื้องตื้นขมขื่นรู้
ความเป็นอยู่อย่างไรได้ฟันฝ่า
พบหนาวเหน็บเจ็บใดในอุรา
ที่ปรึกษาอย่างดีมีทางไป
หากเจ็บป่วยช่วยปลอบมอบความห่วง
มิขาดช่วงเหว่ว้าน้ำตาไหล
เพราะรู้ฉันอย่างดีมิมีใคร
จึงห่วงใยมากล้นบ่นประจำ
ทุกทุกเรื่องไม่เคยจะเอ่ยปด
เล่าบอกหมดไม่เว้นเรื่องเล่นขำ
ใครไหนมาลดเลี้ยวเกี้ยวถ้อยคำ
จะต้องนำบอกไปให้รับรู้
ไม่เคยคิดว่าใครที่ได้บอก
จะเป็นหอกทิ่มแทงแสลงหู
ความห่วงใยเริ่มถอยน้อยอณู
จะเป็นอยู่อย่างไรไม่ถามเลย
ทำตัวเงียบห่างหายเหมือนตายจาก
มีแต่ปากฉันนี้ที่เอื้อนเอ่ย
โทรศัพท์ถามไถ่ก็ไม่เคย
ทำเฉยเมยดั่งว่าแปลกหน้ากัน
"กานต์ฑิตา"
๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
