แสนสงสาร นกเจ้า เหงาเปล่าเปลี่ยว
อยู่โดดเดี่ยว เอกา ครามองเหม่อ
กลางป่าดง พงไพร ใจละเมอ
ทุกคืนเพ้อ จับคอน นอนเดียวดาย
แสนสงสาร ขาดคู่ ดูว้าเหว่
ชีวิตเซ เหหัก รักแพ้พ่าย
จึงกู่ก้อง ร้องร่ำ พร่ำมิวาย
ทั้งเช้าสาย บ่ายเย็น ไม่เว้นวัน
คู่เจ้าคง พลัดพราก จากไกลแล้ว
ไร้สิ้นแวว แว่วว่า น่าหวาดหวั่น
ลืมไปหมด คอนเก่า เคล้าคลอกัน
คล้ายตัวฉัน คนรัก หักใจลา
ต้องอยู่เดียว ดายแด ท้อแท้สุด
ดั่งสะดุด มานขม เดินก้มหน้า
จะแหงนมอง หมองไหม้ ไร้เยียวยา
ปวดนักหนา ครานี้ สี่ห้องใจ
ได้แต่ รอคอยวัน แสนรันทด
โศกสลด ถดถอย คอยไม่ไหว
กว่าหนึ่งวัน ผันผ่าน นานเกินไป
จะเดือนใหม่ เดือนเก่า เศร้าเหมือนเดิม
ฟังเสียงนก อกช้ำ ระกำหนัก
คล้ายดั่งเสียง คนรัก มาทักเพิ่ม
โอ้นกจ๋า ขาดเขา เนาแนบเติม
ฤทัยเริ่ม หมดหวัง นั่งเหม่อลอย
พันทอง