เสียงสวรรค์ บรรเลง บทเพลงเศร้า
อาจฟ้าเทา ธารหม่น คนวาดหวัง
ในห้วงลึก หลบเร้น เช่นใบบัง
กับอีกฝั่ง ฟ้าแล้ง จากแสงดาว
คีตกาล ผ่านพลิ้ว ละลิ่วเลื่อน
แว่วมาเตือน ใจตื่น ฟื้นห้วงหาว
แห่งฟ้าค่ำ คืนฝัน อันยืดยาว
จะไม่หนาว เดียวดาย ในสายลม
อยู่ตรงนี้ ที่ขับขาน นิทานป่า
กล่อมโลกหล้า ลำเค็ญ เป็นห้วงห่ม
อาจรอนร้าว คราวใคร ในระทม
ยามขื่นขม เคียงข้าง ไม่ห่างกัน
จะคอยคน คุ้นเคย เอ่ยคำหวาน
เล่านิทาน ท้องฟ้า เมื่อคราฝัน
จะมีไหม ในซีกส่วน ครวญรำพัน
คิดถึงฉัน สักน้อย ที่คอยเธอ
" งานเขียนของคุณลุงปรางค์
เป็นแรงบันดาลใจได้มากจริงๆครับ "
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
