ขอบคุณภาพนกดุเหว่าจากกูเกิ้ล
เสียงดุเหว่าแว่วร้องดังก้องหู
ร้องหาคู่หรือไรนกไพรเอ๋ย?
ส่งเสียงร้องทั้งวันหมั่นจังเลย
จนคุ้นเคยเสียงเจ้าทั้งเช้าเย็น
หรือตัวเจ้าไร้คู่อยู่โดดเดี่ยว
จึงเปล่าเปลี่ยวดวงแดไม่แลเห็น
เสียงเจ้าร้องครวญคร่ำอย่างลำเค็ญ
ไยเจ้าเป็นเหมือนข้าฯที่จาบัลย์
คู่ของข้าฯห่างไกลพาใจเศร้า
ดั่งดุเหว่าร่ำร้องก้องไพรนั่น
คิดถึงน้องเหลือเกินเดินงงงัน
ดั่งประชันความเหงาที่เข้าครอง
เสียงดุเหว่าแว่วร้องก้องไพรพฤกษ์
ข้าฯยิ่งนึกถึงนางที่ห่างห้อง
ฟังเสียงนกอกช้ำน้ำตานอง
ได้แต่มองตัวเจ้ายิ่งเหงาใจ
ดุเหว่าเอ๋ย..เจ้าร้องดังก้องฟ้า
อยากเห็นหน้าคู่ครองจึ่งร้องไห้
เสียงครวญคร่ำร่ำร้องก้องพงไพร
อยู่แห่งไหนเล่าหนาไม่มาเชย
ฟังเสียงนกดุเหว่าที่เศร้าสร้อย
คนเหงาหงอยได้ยินชาวดินเอ๋ย
ในหัวอกปวดร้าวไม่ห้าวเลย
จึ่งเปรียบเปรยนกไพรร้องไห้ฟัง
“ไพร พนาวัลย์”