เมื่อครั้งหวาน ปานใด ก็ให้ห่วง
เวลาล่วง ผ่านผัน พลันเฉลย
บอกธาตุแท้ ถมถั่ง ทั้งเปรียบเปรย
ย่อมต้องเผย ภาพพจน์ ไม่งดงาม
ใจเธอทน ได้ไหม ไม่อาจรู้
คนเคยคู่ เคียงกัน มาหยันหยาม
ไม่เหลือรอย ริเริ่ม ให้เติมตาม
ใครอยู่ท่าม ทุกข์ท้อ ทรมาน
ฉันเคยคิด ผิดซ้ำ ระกำกลืน
ซึ่งทนฝืน เฝ้าโลก โศกสะท้าน
เหมือนจ่อมจม ซมซับ กับห้วงกาล
สิ้นความหวาน ความหวัง ประทังใจ
แต่หากห่ม ห้วงหดหู่ มิรู้สร่าง
แล้วเส้นทาง จากนี้ จะมีไหม
จึงต้องฝืน ยืนหยั่ง หวังอำไพ
อาจสดใส งดงาม..ทั้งน้ำตา
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
