ชีวิตนี้ ซมซาน น่าเอ็นดู
นายตำรวจ ร่างใหญ่ ไหนว่าแน่
มิเคยแพ้ ทดท้อ การต่อสู้
มีอมิตร คิดบ้า มาพันตู
หนึ่งดวลหมู่ ล้มหงาย ตายเป็นแพ
จะแต่งกลอน อ่อนหวาน ต่อกานท์หญิง
เจอเข้าจริง คอพับ จับป้อแป้
ทำเทอะทะ ปะไป สาวไม่แล
ยืนชะแง้ ข้างเสา เฝ้าแต่มอง
ขาดมั่นใจ ให้มั่ว กล้ากลัวหยุด
ในที่สุด โรคเร้า เศร้าช้ำหนอง
หมอเยียวยา ทาแด แค่ประคอง
สิ่งเดียวต้อง หันหน้า ท้าเผชิญ
รินยาต้ม ขมลอย ทานหน่อยนะ
รีบล้างชะ ระทวย ขัดขวยเขิน
เติมน้ำหมัก ตักไวน์ ใส่จำเริญ
กระสายเดิน ร้อนเดือด เลือดลมปราณ
จบมนตรา สาธุ อะ อุ มะ
วอนเทวะ นิรมิต วิชชาหาญ
มือประแป้ง แต่งตา อ่าสคราญ
*ราตรีกาล เปิดไฟ ลุยได้เลย...ปู๊นๆๆ
รพีกาญจน์
*หมายถึงแต่งกลอนอ้อนหญิงนะครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
