รหัสนัย เพียงหนึ่งก้าว ที่สาวเดิน
คงเป็นจุด สุดท้าย ปลายชีวิต
เช่นอาทิตย์ บ่ายคล้อย จากลอยเหิน
วันเวลา นาที ที่ดำเนิน
สาหัสเกิน ระโหย อ่อนโรยรา
ยกเท้าย่ำ นำทาง ช่างลำบาก
สองฝั่งฟาก ไข้ขลุก ทุกข์หนักหนา
ความปวดเจ็บ เหน็บแน่น แผ่นกายา
ฝืนเชื่องช้า สะดุด หยุดซวนเซ
ยังจะเหลือ เผื่อปลีก อีกกี่ก้าว
คงถึงคราว ล้มเรียง เอียงกระเท่
แบกับดิน สิ้นนาม หามนอนเปล
ยินสัพเพ สาธุ กุสะลา
รพีกาญจน์
"เพียงหนึ่งก้าว"ที่เหลือวัยปัจฉิมของกระผมเองครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
