มีหนักบ้าง บางเบา ที่เรารู้
อุตส่าห์สู้ เส้นทาง ต่างขัดเขิน
อาจหลง-ล้า และสับสน บนทางเดิน
ช่วงเผชิญ สู่ฝัน ของวันวัย
ความเป็นอื่น คืนกลับ การรับรู้
วนเวียนอยู่ ย่ำคิด ความชิดใกล้
ทอดสายตา สามารถ อาจเข้าใจ
ทางที่ไร้ แรงตื่น เคยยืนยัน
ดอกหญ้า ยังพลิ้วไหว ในลมหนาว
คอยส่งข่าว คนหลงทาง กลางความฝัน
บอกความจริง อิงอ้าง ระหว่างวัน
ว่าผกผัน เพียงใด ไม่ยั่งยืน
ข้างขึ้น แรมลงบ้าง อยู่อย่างนี้
เพื่อให้มี มุ่งมั่น และวันตื่น
เป็นแรงใจ ใฝ่ฝัน กับวันคืน
ให้เราฝืน เราฝ่า..ชะตาตน
" ผมเขียนแบบคิดต่อจากท่านShumbalaนะครับ
น่าจะประมาณนี้หรือเปล่า "
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
