มิต้องเริ่ม เพิ่มเติม คงเดิมไว้
อย่าหวั่นไหว ใจหนอ ขอคงที่
หากพี่ลด หมดเยื่อ เอื้อปรานี
ดวงฤดี นี้คง ต้องหลงทาง
สองดวงจิต ชิดใกล้ ไม่เคยท้อ
เฝ้าพะนอ คลอเคียง มิเลี่ยงห่าง
ขออย่ามี สักวัน นั้นจืดจาง
ใจมอบวาง กลางทรวง ลึกห้วงแด
ในทุกที่ มีเธอ เสมอเหมือน
ดาวลอยเลื่อน เคลื่อนหวง ห่วงไขแข
ดั่งอาทิตย์ มิตรจันทร์ มิผันแปร
ปลาติดแห แน่นัก รักมิคลาย
"ดิน"
ในครั้งแรกที่ได้รู้จักเธอ
ให้พร่ำเพ้อถึงเธออยู่ไม่หาย
เมื่อนานวันมันก็ได้กลับกลาย
รู้สึกตรึงใจมิวายอยากได้เจอกัน
เธอเหมือนแสงทองของอาทิตย์ส่อง
ให้จับจ้องแลมองเหมือนต้องฝัน
สำคัญดั่งอาทิตย์และสวยงามดั่งดวงจันทร์
แม้สักวัน ก็ไม่อาจขาดเธอไป
รักหมดใจให้แก้วตาหาใดเทียบ
อย่าได้เปรียบกับเพชรงามน้ำสดใส
มันมิอาจเปรียบกับเธอด้วยน้ำใจ
และความรักที่ยิ่งใหญ่...ที่ให้กัน
Blues+
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
