แม้ยามไร้สัมผัสอย่าตัดพ้อ
โปรดจงรอคืนวันอย่าหวั่นไหว
เราทั้งสองปองรักสลักใน
ชื่นดวงใจทุกครั้งยามนั่งมอง
เพราะความดีของเธอเสมอเหมือน
ติดตราเตือนเยือนเหย้าแห่งเราสอง
ทุกสิ่งสรรบรรจบประสบครอง
กอดประคองร้องรำอย่างหนำใจ
แผ่วสัมผัสอ่อนอุ่นละมุนหอม
เฝ้าถนอมจอมขวัญคืนวันไหน
สุขสดชื่นคืนค่ำระบำไพร
ยิ้มละมัยในรักที่ปักนาน
รักของเรามั่นคงบรรจงมอบ
ต่างชื่นชอบยอมรับยามขับขาน
รสนิยมรมย์รื่นแสนชื่นบาน
กังสดาลหวานพลิ้วละลิ่วลม
แม้ยามไร้สัมผัสมิขัดข้อง
เพราะเราสองเชยชิดสนิทสนม
ยามไกลห่างร้างราไม่ปรารมภ์
เรารื่นรมย์กลมเกลียวมิเดียวดาย
“ไพร พนาวัลย์”
รอสัมผัส จัดมา อย่ายึกยัก
ถ้อยประจักษ์ จัดให้ ด้วยใจหมาย
รอมานาน จึงบ่น กระวนวาย
รอจนหน่าย เมื่อใด จะได้เจอ
มาเอ่ยอ้าง ความรัก สลักมั่น
ทำให้ฉัน หวั่นไหว ใจพลั้งเผลอ
ป้อนคำหวาน หว่านย้ำ ซ้ำจนเบลอ
บางครั้งเหม่อ มองทาง อ้างว้างจินต์
รอสัมผัส รัดตรึง คะนึงนึก
ความรู้สึก ถมทับ แทบดับดิ้น
ฝากสุนทร อ้อนออด พรอดชีวิน
อยากโบยบิน ถิ่นเนา เจ้าของกลอน
ก่อนจะได้ สัมผัส เกือบพลัดหลง
เจตจำนง ตรงใจ ไม่หลอกหลอน
รักยืนยาว พราวเหลือ เจือทุกตอน
ไม่หลบซ่อน ทุกสัมผัส ต้องจัดเต็ม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
