หวังเอาไว้ว่าคงจะสงสาร
ยื่นเป็นทานเลี้ยงใจให้กับฉัน
เวลาล่วงเลยผ่านเนิ่นนานวัน
ความหวังนั้นเลื่อนลอยลดน้อยลง
การกระทำเกี่ยวข้องที่มองเห็น
ตัวฉันเป็นคนง้อพะนอส่ง
เธอไม่เคยยื่นใจไปจำนง
ห่วงพะวงแต่น้อยที่คอยเธอ
ฉันเป็นฝ่ายติดต่อไม่ท้อล้า
ฉันด้านหน้าเอ่ยถามความเสมอ
ฉันน้อยใจไม่เผยเอ่ยพร่ำเพ้อ
ฉันออเออเธอไปไม่แสดง
เธอเคยรู้บ้างไหมหัวใจฉัน
ความบีบคั้นของเลือดแทบเหือดแห้ง
ความยืดหยุ่นหัวใจไร้เรี่ยวแรง
ฉันต้องแสร้งทุกด้านการกระทำ
ปั้นเสียงงามถามไถ่ไม่ออดอ้อน
ทั้งที่หมอนเปียกชื้นทุกคืนค่ำ
หัวใจครวญหวนไห้เธอใจดำ
หรือเป็นกรรมเคยสร้างระหว่างเรา
หวังเอาไว้ว่าคงจะจงรัก
เริ่มประจักษ์ชัดแจ้งแห่งความเขลา
เหมือนฉันเล่นวิ่งไล่หมายเจอเงา
วิ่งเหนื่อยเปล่าเงาหลบไม่พบเจอ
"กานต์ฑิตา"
๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
